توسعه کشت دوم مزیت های کشاورزی را افزایش می دهد 

 به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری برنا، کشت دوم به تولید محصولات مختلف و متنوع بخش کشاورزی پس از برداشت برنج در شالیزارها اطلاق می شود که از جمله این تولیدات می توان به پرورش راتون ، تولید انواع سبزیجات ، صیفی جات ، انواع حبوبات، انواع علوفه و پرورش ماهی قزل آلا در شالیزار اشاره کرد. 

مهرداد بائوج لاهوتی، عضو سابق کمیسیون عمران مجلس در رابطه با وضعیت کشت راتون درشالیزارهای شمال کشور، گفت: در زمان برداشت اول برنج، مقداری از این محصول، در حین برداشت به زمین ریخته می شود که ثمره آن، رویش دوباره برنج، بدون کوچکترین نگه داری و آبیاری بوده که کیفیت این محصول بسیار بالاتر از برنج های معمولی است.

عضو سابق کمیسیون عمران مجلس تصریح کرد: کشاورزانی که تا حدی با این موضوع آشنا هستند برداشت مناسبی از این برنج انجام می دهند و انتظار می رود که وزارت جهاد کشاورزی، با ارایه آموزشهای لازم به کشاورزان، به این نوع کشت آسان توجه بیشتری داشته باشد وی گفت: هنوز در اکثر اراضی مستعد کشاورزی گیلان فقط کشت اول انجام می گیرد و زمین هایی حاصلخیز در بقیه ایام سال بدون استفاده رها می شوند.

معاون بهبود تولیدات گیاهی سازمان جهادکشاورزی گیلان خاطرنشان کرد: تلاش این سازمان براین است که بتوانیم صنایع تکمیلی کشت دوم را نیز در گیلان همزمان با توسعه کشت دوم افزایش دهیم تا با فرآوری و تبدیل به موقع تولید از افت قیمت محصول جلوگیری شود.

چالش‌های پیش روی کشاورزان

شیرین نوذری  کارشناس مرکز خدمات جهاد کشاورزی گیلان بیان کرد: از چالش‌های پیش روی کشت راتون در مزارع استان، رهاسازی دام‌هاست.

اگر کشاورزی قصد کشت دوم را دارد، حتما باید شالیزار خود را با سیم خاردار محصور کند که این کار هزینه‌بردار است.

  با وجود بالا رفتن قیمت زمین و افزایش هزینه‌های داشت و برداشت و تلاش‌های مروجان شاهد افزایش استقبال از کشت راتون هستیم.

کارشناس مرکز خدمات جهاد کشاورزی گیلان یکی از سیاست‌های وزارت جهاد کشاورزی برای بازدهی بیشتر و بهره‌وری از اراضی کشاورزی را انجام کشت‌های با سود بالا بعد از برداشت برنج عنوان کرد و گفت: در حال حاضر کشت کلزا به عنوان کشت دوم جزو سیاست‌های جهاد کشاورزی است. 

با توجه به وابستگی کشور به واردات روغن روی کشت کلزا تاکید زیادی شده است، اما کشت کلزا شرایط خاصی نیاز دارد و به دلیل ریزدانه بودن و نیاز به یک زمین مناسب و غیرآبگیر، مورد علاقه کشاورزان گیلانی نیست.

کوچک و قطعه‌قطعه بودن اراضی و نیاز به تجهیزات مخصوص برای کشت این گیاه روغنی از دلایل بی‌رغبتی کشاورزان استان است. 

انتهای پیام/